Aan dialoogtafel!

Ook al "te wit": culinaire redacties. En niet zomaar wit, nee: "extreem wit". Bovendien heeft de Nederlandse eetcultuur "een westerse standaard" en dat is natuurlijk racisme. Wie nog niet genoeg gegeten en gedronken heeft van zulke retoriek kan hier bij de nationale journalistenvakbond de zure dis tot zich nemen. Wij willen meteen naar het digestief doorscrollen, want je kan dat "te wit"-riedeltje werkelijk op álle sectoren van de samenleving toepassen met een standaard receptuur over huidskleur en vertegenwoordiging, gesaust in een suggestie van autochtoon racisme,  zonder ooit een oplossing te hoeven serveren die voorbij de constatering gaat dat het allemaal niet deugt in de boardrooms, in de olympische équipe of aan de culi-desk van de courant. Maar zeg niet dat 'ze' er niet zijn, de gastarbeiderjourno's die uw gastronomie willen recenseren, want dat is "een excuus om vooral geen concrete stappen te hoeven zetten naar een journalistieke arbeidsmarkt die een betere afspiegeling van onze diverse samenleving is". 

Ja kom nou. Alsof culinaire journalistiek überhaupt een ding is het land van hutspot, Knorr Wereldgerechten en de afhaalchinees. Nou Ana Karadarevic, bestuurslid van de NvJ, vertel ons eerst maar eens waar ze dan wél zijn, wie er precies staan te springen en te dringen om de Egyptische snackbar op de hoek, de Surinaamse tosti's van de sportschool of de horkerige hoofdstedelijke horeca te toetsen langs de sterrenmeetlat van de culi-schrijfwijzer, en waarom ze nu geen werk kunnen vinden omdat Hiske Versprille de enige beschikbare positie in culischrijversland al bezet? Want wij denken dat je de ingrediënten voor dat argument helemaal niet hebt. Je wil gewoon een van de allerlaatste niches vullen met een kapotgekookte retoriek die inmiddels zijn eigen spruitjeslucht heeft ontwikkeld. Mens, ga toch koken.